Land van een miljoen olifanten

Laos betekent letterlijk 'land van een miljoen olifanten'. Helaas blijven er vandaag nog slechts een 1500 over. Om het probleem van de Indische olifant in de kijker te brengen organiseerde Elephantasia (www.elefantasia.org) vorig weekeinde hun tweede olifantenfestival. Elke dag begon met een olifantenoptocht waarna je ritjes kon maken op een olifant. Er werd gedemonstreerd hoe olifanten boomstammen transporteren en deze netjes bij mekaar stapelen. Veel moeite hadden ze er niet mee want de zware boomstammen volgen soms door de lucht. Na dit werk kon je ze op commando kopje onder zien gaan in de nabije rivier. Wanneer er 70 olifanten kris kras door mekaar rondlopen moet je wel uitkijken en op tijd opzij gaan om deze kolossen door te laten. Met hun slurf kunnen ze tot 250 kg oprapen maar ook een geldbriefje. Dit laatste werd natuurlijk volop gedemonstreerd en de briefjes verdwenen in de zak van de mahout (olifantenmenner) die vervolgens een lekker stuk suikerriet tevoorschijn toverde om zijn olifant te belonen. We zagen olifanten ook bananenbomen oppeuzelen en sommigen werden 's avonds in de jungle los gelaten. Je zag dan nog wat bamboetakken bewegen maar de olifanten zelf zijn zo goed gekamoefleerd dat ze na enkele meters onzichtbaar worden. Het festival werd afgesloten met een baci-ceremonie waarbij een pas getemde jonge olifant toetreedt tot de mensenwereld.

De aap uithangen in Laos

Neen, we hebben geen kattekwaad uitgehaald in Laos!
Integendeel we hebben het natuurreservaat en de locale bevolking gesponserd door hoog en droog aan kabels van de ene boomtop naar de andere te zwieren. Net zoals de gibbons leefden we drie dagen in de bomen. De "Gibbon Experience" (www.gibbonx.org) bouwde in de Bokeo provincie 6 boomhutten om zo het stropen en de "slash and burn"-praktijken (het afkappen en verbranden van het bos om landbouwgrond te bekomen) tegen te gaan. Men wil de natuur en de gibbons er redden zonder overheidsgeld (dat er niet is) maar wel met toeristengeld (euro's en dollars dus want met een kip ,de nationale munt van Laos, kom je hier niet ver). Tussen de boomhutten hangen kabels. Over deze "ziplines" glijd je door de boomtoppen. De langste zipline is bijna 800 m lang, hangt 200 m boven de grond en overbrugt een vallei. Het uitzicht is prachtig en het adrenaline-gehalte hoog. De laatste ochtend vertrokken we in alle vroegte op zoek naar de slaapplek van een gibbon-familie. Thong, onze gids, gebruikte zijn kapmes om ons door het oerwoud op de juiste plek te krijgen. Het contrast was groot tussen Thong op teenslippers en de toeristen met zaklamp en stevig schoeisel die hem amper konden volgen. Maar iedereen werd stil als de gibbon-familie al zingend hun slaapplek verlieten.

LAO PDR

Om van Thailand naar Laos te geraken moet je de Mekong rivier over. Men is ooit begonnen met een brug te bouwen maar deze is nog steeds niet af. De enige manier om over te geraken is met een bootje. De Pino heeft geen watervrees en bleef braaf stilzitten terwijl we overgezet werden.



Aan de andere oever is het een andere wereld. De mensen zijn hier duidelijk veel armer maar ook veel oprechter en vriendelijker. We hebben gelogeerd in bergdorpjes waar er 's avonds een generator gebruikt wordt om het dorp van elektriciteit te voorzien. Vanaf half zeven heb je er licht tot een paar uur later de benzine op is en de stroom uitvalt. De dorpbewoners haasten zich dan ook om snel wat tv te kijken bij de enkele bewoners die zo een toestel hebben. Daarna is het bedtijd en wordt het hier zalig rustig.

In de dorpjes langs de weg staan vooral de kindjes, maar ook de pijpende grootmoeders, "Sabaidee" (goeiedag) te roepen en te zwaaien. De kinderen rennen zelfs mee de berg op tot we bergaf gaan en de Pino te snel wordt.

They all love the Pino

De wisselstukken konden niet tot in Pai geraken en we hebben de Pino moeten repatrieren. Eerst hebben we rondgezocht naar de goedkoopste manier om hem tot Chiang Mai te vervoeren maar de prijs was overal hetzelfde: 2000 Bath. Tot er een pick-up bij het guesthouse stopt waar we verbleven en ons gratis wou meenemen omdat hij toch die kant uit moest. De Pino werd netjes op het dak geplaatst en een voorzichtige chaufeur, en die zijn zeldzaam in Thailand, bracht ons tot Chiang Mai.



Nadat we de remmen gemonteerd hadden, konden we niet meer wachten en zijn terug beginnen fietsen. Eerst naar de Gouden driehoek (het drielandenpunt tussen Thailand, Myanmar en Laos) en dan langs de Mekong tot in Chiang Kong waar we de grens over konden naar Laos. Daar was er dat weekeinde een fietshappening en we werden uitgenodigd om mee te rijden in de fietsparade door het dorpje. We zijn dan maar wat langer in Thailand gebleven en na ons tochtje door het dorp wonnen we de 1ste prijs voor mooiste fiets! We zijn samen met de Pino in de nationale pers en op 2 nationale tv-zenders verschenen.