Terug thuis

In Vietnam hebben we ondervonden dat het reizen zonder ons fietske lang niet hetzelfde was. Bovendien was het onmogelijk om een visum voor China vast te krijgen. Omwille van de problemen in Tibet, de olympische spelen en de aardbeving zijn de regels er nog een beetje strenger geworden. Er zat niets anders op dan opnieuw in het vliegtuig te stappen en dus zijn we maar naar huis gevlogen.


Na enkele weekjes rust om te bekomen van de jetlag en vooral te genieten van alles begon het opnieuw te kriebelen. We zijn met onze driewielers de trein opgestapt en hebben ons in de buurt van Berlijn laten droppen. Zo hebben we toch het laatste stukje van onze "geplande" route kunnen fietsen. Het oosten van Duitsland is supermooi om te fietsen al komen drie wielen en goede banden van pas op de boswegen met veel losse kiezelstenen en toch ook wel wat hoogteverschillen. De zon en de natuur heeft ons nog eens lekker verwend en ondertussen zijn we terug op Belgische bodem.

In de wolken

Zonder fiets doorkruisten we Vietnam van zuid naar noord met de toeristenbus. De fiets en de motor waren zeer comfortabel in vergelijking met deze bus. Nochtans hadden we op sommige etapes een slaapbus met echte bedden. Hoewel de beenruimte op aziatische maten voorzien was, konden we er toch comfortabel liggen. Het enige minpuntje was dat we te slapen gelegd werden op het achterste bed van de bus dat dus uit 5 bedden bestond en helaas niet met Aziaten maar wel met breedgeschouderde Russen bemand werd. De hele nacht lang viel er wel een arm of een been op ons en bovendien toetert de chauffeur om de haverklap op alles dat beweegt dus van slapen kwam niet veel terecht.
Kan het nog erger? Jawel we namen ook de trein naar de bergen tegen de grens met China om daar de hoogste berg te gaan beklimmen. Onze beloofde soft-sleeper bleek een dikke houten plank met een rieten matje. Bovendien stonden er tralies voor de venster en was het station ommuurd met prikkeldraad.


Waar zou deze "deportatie" heengaan?
Naar supermooie bergen met rijstterrassen. En raar maar waar we hebben fantastisch geslapen op ons houten plankske. Met een oude jeep, drager Tru (die in een rieten mandje ons eten voor de komende drie dagen meedroeg) en gidse Thuong (op rubberlaarzen want het regende helaas) gingen we naar de ingang van het nationaal park. Door de mist trokken we naar het basiskamp van de berg. Een bergstam runt er een klein cafetje en je kan er slapen in een bamboehutje.


's Nachts is het beginnen onweren en het is eigenlijk niet meer gestopt met regenen. De uitlopers van cycloon Nargis maakten het te gevaarlijk om onze tocht verder te zetten en we keerden dus op onze stappen terug. Jammer maar helaas. We zijn het dan maar zelf in het water gaan zoeken. We bezochten met een echte jacht het wereldwonder Halong Bay. De grotten en rotsformaties die daar uit het water opduiken zijn impressionant en we konden er wel van genieten op het dek van ons bootje.

Easy Rider

Met pijn in het hart hebben we afscheid moeten nemen van onze Pino. De banden van hier ontploffen alle 200 km en onze schijfrem sleepte. Zo zagen we het niet zitten om de Highlands in te trekken. Een pakketje met nieuwe banden en wisselstukken was opgestuurd maar onvindbaar in het postkantoor van Saigon. Als echte backpack-toeristen zijn we met de bus de bergen in getrokken. Daar werden we aangesproken door de easy-riders. Easyriders zijn eigenlijk onafhankelijke motorbike-taxi`s en gidsen. Achter op de moto zijn we met hun de Central Highlands gaan verkennen. Ze lieten ons het leven van de echte Vietnamezen zien: een koffieplantage, een zijdefabriek, een rijstwijn-stokerij, een baksteenfabriek, steenkappers, bezoekjes bij etnische minderheden en nog veel meer. Onze easy-riders Tu en Trung Pagoda waren geweldig. Nu trekken we met de bus verder noordwaarts richting Hoi An.

Vietnam-chaos

In Vietnam wonen ongeveer 84 miljoen mensen en soms lijkt het of ze allemaal tegelijk op hun brommer voorbij komen. In Ho Chi Minh City (Saigon) rijden er elke dag zo`n 3 miljoen brommers rond. De straat oversteken is hier elke keer een nieuw avontuur. De truk bestaat erin om zeer langzaam te wandelen. De brommers vertragen of stoppen niet voor voetgangers maar ze proberen je wel te ontwijken. Onverwachte bewegingen zijn dan ook uit den boze.

Tempels van Angkor

Wanneer je tempels in de jungle bouwt en zedaarna een paar honderd jaar verwaarloosd dan maakt de natuur er wat moois van. Nabij Siem Reap in Cambodia staat het vol met tempels maar iedereen is er het meest onder de indruk van de bomen die de bouwwerken met hun wortels omarmen.

Terug voor de klas

Op weg naar de tempels van Angkor Wat reden we over stoffige en soms hobbelige zand- en gravelwegen. Nadat we met een veerboot de Mekong overstaken belanden we in Stung Trong. Het Guesthouse was er behoorlijk basic (stel je een garage voor met een bed en achter een muurtje een toilet, afgesloten door een ijzeren hek). Vegetarisch eten vinden was een moeilijke opgave. Toch vonden we er gebakken sojascheuten met een eitje. Terwijl we hiervan onze tweede portie binnenspeelden, werden we door een jong meisje uitgenodigd om mee te gaan naar haar avondklas. Ook juffrouw Vanne vond het geweldig dat we een praatje maakten met haar leerlingen. De dag nadien nam ze ons mee naar haar school. Alle leerlingen waren zo nieuwsgierig dat het klaslokaal vol zat en zelfs door de vensters werd de les gevolgd. Jimmy tekende dieren op het bord en de leerlingen zochten achter de Engelse namen ervan. Nadien werd er een spel gespeeld waarbij twee leerlingen om ter snelst het dier op het bord moesten aanduiden als Jimmy de naam zei. Iedereen heeft er plezier aan beleefd en de volgende nacht sliepen we bij Vanne thuis. Een hele verbetering tegenover het garage-guesthouse! Vooral omdat haar moeder ons een lekkere groenten en tofu-schotel bereide. We beloofden om lesmateriaal in te zamelen en op te sturen want veel middelen heeft het schooltje niet.

Eilandjes en dolfijnen tellen

Nabij de grens met Cambodja vind je de 4000 eilanden van de Mekong. Sommige zijn net groot genoeg om een struik op te groeien, op andere kan je een halve dag fietsen. Op de eilanden Don Det en Don Kon vind je tussen de overblijfselen van de Franse kolonisatie honderden bamboe-hutjes voor de toeristen. Onze laatste nachten in Laos brachten we door in zo'n tropisch hutje. Laos is zo fijn dat we er eigenlijk niet weg wilden. Gelukkig was er aan de andere kant van de grens in Cambodja een beestje dat onze aandacht trok: de Irrawaddy-dolfijn. Deze zoetwater dolfijnen zonder snuit zwemmen in de Mekong tussen Kratie en de grens met Laos en zijn met uitsterven bedreigd. Wij hebben ze gezien en hopen dat ons toeristengeld kan bijdragen tot het in stand houden van deze soort.

Het licht aan het einde van de tunnel

Langs de Mekong in het zuiden van Laos is het lekker vlak. Toch zijn we nog even de bergen in gefietst om de Konglor-grot te bezoeken. In een surrealistisch landschap, bestaande uit een immense vlakte met aan alle uiteinden een vertikale rots, stroomt een riviertje. Dit riviertje heeft een immense grot (meer dan 7 km lang) uitgesleten in de kalksteenberg waar het doorstroomt. Met een bootje en een gids kan je de grot in en na een uurtje kom je aan de andere kant van de berg er weer uit. Wel met natte voeten want onderweg moet het bootje over een aantal ondiepe stukken heengetild worden.

Land van een miljoen olifanten

Laos betekent letterlijk 'land van een miljoen olifanten'. Helaas blijven er vandaag nog slechts een 1500 over. Om het probleem van de Indische olifant in de kijker te brengen organiseerde Elephantasia (www.elefantasia.org) vorig weekeinde hun tweede olifantenfestival. Elke dag begon met een olifantenoptocht waarna je ritjes kon maken op een olifant. Er werd gedemonstreerd hoe olifanten boomstammen transporteren en deze netjes bij mekaar stapelen. Veel moeite hadden ze er niet mee want de zware boomstammen volgen soms door de lucht. Na dit werk kon je ze op commando kopje onder zien gaan in de nabije rivier. Wanneer er 70 olifanten kris kras door mekaar rondlopen moet je wel uitkijken en op tijd opzij gaan om deze kolossen door te laten. Met hun slurf kunnen ze tot 250 kg oprapen maar ook een geldbriefje. Dit laatste werd natuurlijk volop gedemonstreerd en de briefjes verdwenen in de zak van de mahout (olifantenmenner) die vervolgens een lekker stuk suikerriet tevoorschijn toverde om zijn olifant te belonen. We zagen olifanten ook bananenbomen oppeuzelen en sommigen werden 's avonds in de jungle los gelaten. Je zag dan nog wat bamboetakken bewegen maar de olifanten zelf zijn zo goed gekamoefleerd dat ze na enkele meters onzichtbaar worden. Het festival werd afgesloten met een baci-ceremonie waarbij een pas getemde jonge olifant toetreedt tot de mensenwereld.

De aap uithangen in Laos

Neen, we hebben geen kattekwaad uitgehaald in Laos!
Integendeel we hebben het natuurreservaat en de locale bevolking gesponserd door hoog en droog aan kabels van de ene boomtop naar de andere te zwieren. Net zoals de gibbons leefden we drie dagen in de bomen. De "Gibbon Experience" (www.gibbonx.org) bouwde in de Bokeo provincie 6 boomhutten om zo het stropen en de "slash and burn"-praktijken (het afkappen en verbranden van het bos om landbouwgrond te bekomen) tegen te gaan. Men wil de natuur en de gibbons er redden zonder overheidsgeld (dat er niet is) maar wel met toeristengeld (euro's en dollars dus want met een kip ,de nationale munt van Laos, kom je hier niet ver). Tussen de boomhutten hangen kabels. Over deze "ziplines" glijd je door de boomtoppen. De langste zipline is bijna 800 m lang, hangt 200 m boven de grond en overbrugt een vallei. Het uitzicht is prachtig en het adrenaline-gehalte hoog. De laatste ochtend vertrokken we in alle vroegte op zoek naar de slaapplek van een gibbon-familie. Thong, onze gids, gebruikte zijn kapmes om ons door het oerwoud op de juiste plek te krijgen. Het contrast was groot tussen Thong op teenslippers en de toeristen met zaklamp en stevig schoeisel die hem amper konden volgen. Maar iedereen werd stil als de gibbon-familie al zingend hun slaapplek verlieten.

LAO PDR

Om van Thailand naar Laos te geraken moet je de Mekong rivier over. Men is ooit begonnen met een brug te bouwen maar deze is nog steeds niet af. De enige manier om over te geraken is met een bootje. De Pino heeft geen watervrees en bleef braaf stilzitten terwijl we overgezet werden.



Aan de andere oever is het een andere wereld. De mensen zijn hier duidelijk veel armer maar ook veel oprechter en vriendelijker. We hebben gelogeerd in bergdorpjes waar er 's avonds een generator gebruikt wordt om het dorp van elektriciteit te voorzien. Vanaf half zeven heb je er licht tot een paar uur later de benzine op is en de stroom uitvalt. De dorpbewoners haasten zich dan ook om snel wat tv te kijken bij de enkele bewoners die zo een toestel hebben. Daarna is het bedtijd en wordt het hier zalig rustig.

In de dorpjes langs de weg staan vooral de kindjes, maar ook de pijpende grootmoeders, "Sabaidee" (goeiedag) te roepen en te zwaaien. De kinderen rennen zelfs mee de berg op tot we bergaf gaan en de Pino te snel wordt.

They all love the Pino

De wisselstukken konden niet tot in Pai geraken en we hebben de Pino moeten repatrieren. Eerst hebben we rondgezocht naar de goedkoopste manier om hem tot Chiang Mai te vervoeren maar de prijs was overal hetzelfde: 2000 Bath. Tot er een pick-up bij het guesthouse stopt waar we verbleven en ons gratis wou meenemen omdat hij toch die kant uit moest. De Pino werd netjes op het dak geplaatst en een voorzichtige chaufeur, en die zijn zeldzaam in Thailand, bracht ons tot Chiang Mai.



Nadat we de remmen gemonteerd hadden, konden we niet meer wachten en zijn terug beginnen fietsen. Eerst naar de Gouden driehoek (het drielandenpunt tussen Thailand, Myanmar en Laos) en dan langs de Mekong tot in Chiang Kong waar we de grens over konden naar Laos. Daar was er dat weekeinde een fietshappening en we werden uitgenodigd om mee te rijden in de fietsparade door het dorpje. We zijn dan maar wat langer in Thailand gebleven en na ons tochtje door het dorp wonnen we de 1ste prijs voor mooiste fiets! We zijn samen met de Pino in de nationale pers en op 2 nationale tv-zenders verschenen.

HAPPY NEW YEAR

Onze beste wensen voor 2008 !!!!
Na 2 dagen fietsen door de bergen van Noord-Thailand zijn we in Pai beland. Bergop was het weer hard trappen en bergaf mochten de remmen fameus werken. Deze laatsten hebben het dan ook begeven en we wachten nu op wisselstukken vooraleer we verder kunnen.
Pai is een klein dorpje in een mooie vallei waar naast de 3000 inwoners ook 10000 toeristen nieuwjaar kwamen vieren. Gelukkig was het merendeel Thai. Overvolle straten dus maar geen Benidorm-gevoel zoals in Chiang Mai waar we Kerstmis vierden met een etentje dat we nog lang zullen herinneren. De accomodatie in Pai was volgeboekt en slapen deden we in ons tentje nadat we samen met de Thai het jaar 2551 hadden ingezet. Misschien dat dit in Belgie ook comfortabel is in 2551 ?!
Van hieruit trekken we richting Laos. We zijn benieuwd of we onze Pino mee op een bootje kunnen nemen om de Mekong-rivier af te varen.